Apollo 13

OPIS

Program Apollo rozpoczął się w 1961 r. W historii amerykańskich lotów kosmicznych jest wiele innych ważnych dat. Wśród nich są tragiczne wydarzenia, jak nieudany start Challengera w styczniu 1986 r., oraz tragiczny finał lotu wahadłowca Columbia w 2003 r. Lot załogi Apollo 13 mógł zakończyć się równie tragicznie. Nim doszło do startu, każdy z trzech członków załogi poświęcił wszystko, aby dostać się do elity kosmonautów. Jim Lovell (Tom Hanks) zdobył największe doświadczenie. Miał na swoim koncie blisko 600 godzin spędzonych w przestrzeni kosmicznej. Misja Apollo 13 połączona z lądowaniem na Księżycu miała być uwieńczeniem jego kariery. To Jim wspierał Neila Armstronga w przygotowaniach do historycznej wyprawy Apollo 11. Ken Mattingly (Gary Sinise) nie miał tyle szczęścia, co Jim. Miał być komendantem wyprawy, ale na tydzień przed startem zdiagnozowano u niego chorobę wirusową. Ken został na ziemi, aby nie zagrażać zdrowiu pozostałych kolegów. Pech Kena okazał się szczęściem dla Jacka Swigerta (Kevin Bacon), który w ciągu zaledwie dwóch dni musiał przygotować się i zastąpić kolegę. Trzecim kosmonautą wyznaczonym do misji był Fred Haise (Bill Paxton), który miał pilotować księżycowy lądownik. Na ziemi, w centrum dowodzenia wyprawę nadzoruje Gene Kranz (Ed Harris). To miał być spokojny, trwający 55 godzin lot. Kiedy na ziemi usłyszano dramatyczny meldunek Lovella, rozpoczyna się wyścig z czasem. Eksplozja na pokładzie Apollo 13 uszkodziła system zaopatrywania załogi w tlen. Trzej kosmonauci znaleźli się w beznadziejnej sytuacji. Grozi im uduszenie z braku tlenu, albo zatrucie wydychanym dwutlenkiem węgla. Wysoce prawdopodobne jest również to, że mogą zamarznąć w nieogrzewanej z powodu braku zasilania kapsule. Pozostawiony na ziemi Ken staje się nagle jednym z najcenniejszych doradców dla uwięzionych w kosmosie kolegów. To on uczestniczy we wszystkich prowadzonych w zawrotnym tempie symulacjach, służących znalezieniu rozwiązania, które pozwoliłoby jego kolegom bezpiecznie wrócić do domu. Za jego radą trzej kosmonauci przenoszą się do lądownika Wodnik. To nie rozwiązuje ich problemu. Lądownik został zaprojektowany dla dwóch, a nie dla trzech osób, a zgromadzone w nim zapasy tlenu i zasilania starczyć mogą na dwa, a nie na cztery dni, czyli minimalny czas potrzebny na sprowadzenie załogi na ziemię. Ponadto silnik lądownika nie wytrzymałby takiej podróży. W lądowniku brakuje wszystkiego: tlenu, wody pitnej i ogrzewania. Astronauci nie mogą spać i są na skraju wyczerpania nerwowego. Za oknami widzą przesuwający się Księżyc, kiedyś cel ich podróży. Teraz ich myśli absorbuje inny, równie nieosiągalny cel. Przeżyć i powrócić do domu.