Dom moich synów

OPIS

Debiut reżyserski Gerarda Zalewskiego, autora m.in. "Zielonego - minionego" (1976) i "Mokrego szmalu" (1986). "Dom moich synów" to subtelny dramat psychologiczny, podejmujący problem rozpadu rodziny jako konsekwencji nieuchronnego postępu cywilizacyjnego. Główna bohaterka filmu, Jadwiga Górecka, wdowa po prowincjonalnym naczelniku stacji kolejowej, żyje samotnie w starym domu z ogrodem. Jej trzej synowie - Jerzy,
Wiktor i Tadeusz - urządzili się w Warszawie. Pochłonięci bez reszty własnymi karierami od dawna nie odwiedzają matki. A tymczasem sąsiedzi Góreckiej chcą odkupić jej dom i ogród. Niezdecydowana kobieta postanawia jechać do stolicy i poradzić się synów. Podróż ta okazuje się jednak pasmem bolesnych rozczarowań. "Dom moich synów" w ciągu niespełna godziny daje nie tylko poruszające studium ludzkiej samotności, lecz także bezlitośnie demaskuje etyczną degrengoladę spowodowaną ślepym pędem do awansu. W pogoni za wysokim poziomem życia bohaterowie Zalewskiego gubią osobistą godność, autentyzm, prawdziwe aspiracje ideowe i intelektualne. Tracą też więź z najbliższymi, stają się pośmiewiskiem dla własnych dzieci, przez co przyczyniają się do ich wykolejenia. Ozdobą filmu jest występ Zofii Jaroszewskiej w roli Góreckiej. Ta znakomita aktorka teatralna debiutowała na ekranie na początku lat dwudziestych w "Zazdrości"
Wiktora Biegańskiego. Rola w "Domu moich synów" jest jej powrotem do pracy na planie po wieloletniej przerwie. Pisał krytyk: "Refleksyjnemu aktorstwu Jaroszewskiej, niepozbawionemu akcentów głębokiego dramatyzmu, film zawdzięcza swój szczególny nastrój. W filmowej relacji, która jest właściwie monologiem wewnętrznym bohaterki, mądra wyrozumiałość starej kobiety łagodzi drastyczność zjawisk, z jakimi się styka.
Świadomość złożonej komplikacji współczesnego świata, cudzych dramatów, tonuje ostrość jej własnej klęski, a tym samym oskarżycielską tonację całego filmu". Nagroda Specjalna Jury na II Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni (1975),
Wyróżnienie Jury Amade (Światowego Stowarzyszenia Przyjaciół Dzieci) i Wyróżnienie
OCIC (Międzynarodowego Katolickiego Biura Filmowego) na XVI Międzynarodowym
Festiwalu Filmów Telewizyjnych w Monte Carlo (1976), "Złoty Jantar'76" w kategorii filmów telewizyjnych na IV Koszalińskich Spotkaniach Filmowych "Młodzi i film".

Dramat, 55 min, Polska 1975