Annie Hall

OPIS

Uhonorowana czterema Oscarami (dla najlepszego filmu, za reżyserię, scenariusz i główną rolę żeńską) "Annie Hall" jest jednym z najwyraźniej autobiograficznych filmów Woody’ego Allena, który ponoć odtworzył na ekranie dzieje swojego związku z grającą główną rolę Diane Keaton. To pełna wdzięku i humoru opowieść o poszukiwaniu miłości i przyjaźni, a jednocześnie historia uczucia głupio zmarnowanego przez parę głównych protagonistów. Fabuła nie rozwija się linearnie: to raczej ciąg scenek z życia codziennego komentowanych w pierwszej osobie przez bohatera i łączonych ze sobą jego wypowiedziami wprost do kamery. Akcja rozgrywa się na ukochanym przez reżysera Manhattanie, by tylko na chwilę przenosić się do Kalifornii. Bohaterowie są zresztą typowymi produktami tej nowojorskiej dzielnicy: neurotycznymi, nadwrażliwymi, spragnionymi akceptacji egocentrykami, samotnymi w wielkim mieście, podatnymi na fobie współczesnej cywilizacji. Jednocześnie oboje bardzo różnią się między sobą. On, Alvy Singer, pochodzi z ubogiej żydowskiej rodziny z Brooklynu. Niezbyt atrakcyjny czterdziestoletni intelektualista i już dość znany komik telewizyjny ma obsesję na punkcie śmierci i antysemityzmu. Znajomość z Annie była dla niego trzecim poważnym związkiem po dwóch nieudanych małżeństwach. Była, ponieważ już z pierwszych kadrów filmu dowiadujemy się, że para się rozstała, lecz Alvy ciągle nie może się z tym pogodzić. Ona, tytułowa Annie Hall, młodsza o parę lat atrakcyjna dziewczyna z dość zamożnej rodziny, coś tam studiowała, ale próbuje też kariery jako piosenkarka i fotografka. W przeciwieństwie do mającego solidne zaplecze intelektualne Alvy’ego, Annie, choć inteligentna, ma w głowie śmietnik: czyta książki będące właśnie na czasie, lecz bardziej ze snobizmu niż wewnętrznej potrzeby, posiłkuje się cudzymi sądami i modnymi sloganami. Dopiero zachęcana przez Alvy’ego, zaczyna pogłębiać swoją wiedzę: czytać podsuwane przez niego wartościowe pozycje, uczęszczać na różne kursy. Kochając ją, Alvy próbuje bowiem kreować ją na swoje podobieństwo, zaszczepić jej swoje upodobania i gusty, ale też swoje lęki i uprzedzenia. Pod jego wpływem Annie zacznie nawet uczęszczać do psychoanalityka, którego on odwiedza regularnie od 20 lat, bo to również podniesie ją intelektualnie. Przy Alvym stanie się więc mądrzejsza, mniej powierzchowna, pewniejsza siebie. Na tyle pewna i samodzielna, że wreszcie go porzuci. Za to Alvy, choć jest zakochany w Annie, od początku stara się zachować dystans, kontrolować siebie i swoje emocje, tłumić przejawy nadmiernej spontaniczności i nie angażować się nadmiernie w ten związek, żeby "nie było jak w małżeństwie". Jest podejrzliwy wobec wszystkiego, czego nie może nadzorować intelektem, w efekcie stale gra, udaje, kreuje swój wizerunek, jakby się bał po prostu być sobą. Taka postawa udziela się również Annie: ona też nie odsłania się do końca, stara się uchodzić za lepszą, mądrzejszą. Zamiast mówić o swoich uczuciach, oboje wiodą pseudonaukowe rozmowy o seksie, sztuce, literaturze. I może właśnie to: brak autentyzmu, spontaniczności, przeintelektualizowanie tego związku ostatecznie go zabije.